كنجد يكي از قديمي ترين دانه روغني است كه توسط انسان شناخته و به عنوان يك منبع غذايي استفاده شده است. اين دانه روغني با اهميت قرنها در كشورهاي در حال توسعه آسيا و افريقا كشت و از روغن خوراكي (54 - 42 درصد) بسيار خوب و پروتئين (25- 22 درصد) با ارزش آن استفاده شده است. در حال حاضر توليد كنجد در تمام دنيا در حدود 2 ميليون تن در سال مي باشد كه قسمت عمده آن براي روغن كنجد مصرف مي شود. در ايران نيز اين محصول كشت داده مي شود كه بيش از 90 درصد آن براي گرفتن روغن و تهيه ارده براي ساختن حلوا ارده و مقدار محدودي نيز به شكل دانه مصرف مي شود. دانه هاي كنجد حاوي مواد چربي ، آنتي اكسيدانها ، روغن كنجد، مواد پروتئيني ، اسيدآمينه، سلولز، مواد معدني و كلسيم مي باشند. بدين ترتيب دانه هاي كنجد بسيار مغذي و مقدار بسيار پر ارزشي انرژي دارند. در حال حاضر در كشور ما فراوري دانه كنجد و بدست آوردن محصولاتي نظير ارده و حلوا از آن به روش سنتي انجام مي پذيرد. در اين روش دانه هاي كنجد بوجاري شده يك مرحله خيساندن را به مدت 8 ساعت يا يك شب طي مي كنند. پس از خارج كردن آب دانه هاي خيس خورده وارد دستگاه پوست گيري مي شود كه عمل آن سايشي - ضربه اي است و پوست دانه ها كه در اثر خيس خوردن، قابل انعطاف شده را از مغز دانه جدا مي كنند. مرحله بعد جداسازي پوست دانه است. براي اين كار از آب نمك اشباع استفاده مي شود. براساس چگالي نسبي ، پوسته ها در آب نمك ته نشين مي شود و دانه ها در سطح قرار مي گيرند. دانه هاي كنجد با سبدهايي از سطح آب نمك جدا مي شود. در اين مرحله لازم است دانه ها شوري زدايي شوند بنابراين دانه ها چندين دفعه با آب شيرين شسته مي شوند. در مرحله بعد با استفاده از دستگاه سانتريفوژ آب اضافي از دانه جدا مي شود. جهت تخليه روغن وارده مناسب، كنجد بايد خشك گردد كه اين عمل معمولا در كارخانجات مربوطه توسط كوره هاي مشعلي مشابه كوره مورد استفاده در نانوايي هاي نوع سنگكي صورت مي گيرد. در ادامه كنجد خشك و برشته شده روي ميزهايي براي چندين ساعت پهن مي شود تا سرد شود. بعد از سرد شدن دانه كنجد، بوجاري ثانويه صورت مي گيرد تا بقاياي پوست و مواد زائد و سوخته هاي حاصل از پخت حذف گردد و كنجد بوداده مناسبي براي توليد ارده آماده شود. آخرين مرحله آسياب كردن است. ضمن آسياب كردن دانه كنجد ارده تشكيل مي شود.